Πριν την Βροχή

Έπειτα άρχισε να βρέχει.
Πάνω στο τζάμι μια μορφή,
πίσω απ’ του δρόμου την στροφή,
η θλίψη σιγοτρέχει.

Και να μετρά τι έχασε, τι έχει,
με ένα δάκτυλο να ψάχνει την πληγή,
μες’ την μελάγχολη, υγρή μαρμαρυγή.
Τις μέρες που κύλησαν σα φτερά,
κει που λαβώθηκε ξανά στερνή φορά.
Έπειτα άρχισε να βρέχει.