Σαράντα χρόνια μετά / Από την ελπίδα στην απόγνωση

                                                          (Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973)

 Σπασμοί ταράζουν το σώμα της προσδοκίας

Τόσα χρόνια   διαψεύσεων

Γκρεμισμένων πιστεύω

Διάχυτης αβεβαιότητας

Διαθλωμένων βλεμμάτων

Δύσοσμων συνενοχών

Στην αρχή δισταχτικά

Στο τέλος αχαλίνωτα

Η ελπίδα που δεν γίνηκε αληθινή

Η επέλαση της βαρβαρότητας

Η απενοχοποίηση της διαφθοράς

Χωρίς μάχες να δοθούν

Τα μέτωπα κατέρρευσαν

Οι κλειδαριές ανοίχτηκαν

Απ’ τους ευλύγιστους δρώντες

- Κι οι αγνοί αμετανόητοι

Απόντες

Κουρνιαχτός καλά κρυμμένος

Στην απελπισία

Έφαγε σιγά - σιγά το σαράκι την περηφάνια τους

Σιωπηλοί κι απεγνωσμένοι

Χωρίς τις μεγάλες ψευδαισθήσεις -

Κι ήλθαν πάλι δύσκολοι καιροί

Στενόχωρα χρόνια

Κι οι ευλύγιστοι δρώντες

Πάλι παρόντες

Διαχειρίζονται την παρακμή

Ξεκοκαλίζουν το κουφάρι της ζωής

Γελώντας μας κατάμουτρα

Σχεδόν χωρίς αντίσταση.

Δεν έχει τέλος η θλίψη

Κι η βία της απελπισίας

Με το ανάθεμα πάνω σε δικαίους και αδίκους

Και την οργή της αλλαγής ακόμη βαθιά κρυμμένη.

Άλλη εποχή

Σε αυτό το χειμωνιάτικο δωμάτιο

Αγαπηθήκαμε σφιχτά

Τα χρόνια, που πέρασαν

Πάλι γυρίζω στα χαμένα μονοπάτια

με το ξερό χορτάρι και τα δένδρα

Κι όταν νυχτώνει

Των αστεριών το φέγγος

υψώνει  θρήνο στον ουρανό

Επιζούν οι αναμνήσεις των πεθαμένων

αισθήματα ανήμπορα να γευτούν ξανά την αγάπη

Λίγες σταγόνες κόκκινου

πάνω στην άσπρη σκόνη.

Όμως δεν θλίβομαι τόσο πολύ

για την μεθυσμένη μας αγάπη

Όσο γιατί ξεμείναμε σε τούτο

το σκληρό τοπίο

χωρίς δάκρυα

Κι οι μνήμες ξεθωριάζουν πάνω στα

υγρά παράθυρα

με τα ερειπωμένα παντζούρια,

που γέρνουν στο φύσημα ενός αέρα

βορεινού και θυμωμένου

Τα δένδρα λυγίζουν

από το βάρος των σωμάτων

στους τελευταίους σπασμούς

μέσα στην σιωπή που απλώνεται

των αυτοχείρων.