Άλλη εποχή

Σε αυτό το χειμωνιάτικο δωμάτιο

Αγαπηθήκαμε σφιχτά

Τα χρόνια, που πέρασαν

Πάλι γυρίζω στα χαμένα μονοπάτια

με το ξερό χορτάρι και τα δένδρα

Κι όταν νυχτώνει

Των αστεριών το φέγγος

υψώνει  θρήνο στον ουρανό

Επιζούν οι αναμνήσεις των πεθαμένων

αισθήματα ανήμπορα να γευτούν ξανά την αγάπη

Λίγες σταγόνες κόκκινου

πάνω στην άσπρη σκόνη.

Όμως δεν θλίβομαι τόσο πολύ

για την μεθυσμένη μας αγάπη

Όσο γιατί ξεμείναμε σε τούτο

το σκληρό τοπίο

χωρίς δάκρυα

Κι οι μνήμες ξεθωριάζουν πάνω στα

υγρά παράθυρα

με τα ερειπωμένα παντζούρια,

που γέρνουν στο φύσημα ενός αέρα

βορεινού και θυμωμένου

Τα δένδρα λυγίζουν

από το βάρος των σωμάτων

στους τελευταίους σπασμούς

μέσα στην σιωπή που απλώνεται

των αυτοχείρων.