Άτροπος

Πρόφερα ένα όνομα

Για χάρη σου

Ολοένα σε χάνω

Όνομα κενό

Νόμιζα θα το θυμόσουνα

Ήταν σε ένα μονόλογο

Μια λέξη ριγμένη 

Μπλεγμένη με άλλες

Μια ανάμνηση

Ένας λόγος φανταστικός

Γι όσα έχουν παρέλθει

Οριστικά

Ήσουν εκεί γερμένη

Μιλούσαμε

Ήσουν μπροστά μου

Ριγμένη στη σιωπή

Ήταν ολόγυρα λάσπη

Ατέλειωτος βούρκος

Βυθιζόμαστε

Σκούρο και άπατο

Κρεμόμαστε από τα κλαδιά ενός δέντρου

Ήταν ένα τραγούδι που μουρμούριζες

Με απλωμένα χέρια

Χτες έλεγες χτες

Ή πολύ πριν

Κολυμπούσαμε στην θάλασσα

Αλλά πέρασε πια

Μαζί με τα φώτα της παραλίας

Και τις σκιές των παραθεριστών

Οι ψυχές μας παγιδευμένες

Βαρίδι στην ύλη

Διολισθαίναμε

Στην ακύμαντη επιφάνεια

Ήσουν κοντά μου,

Δεν ήσουν,

Στα κλαδιά κρεμόντουσαν στολίδια

Ξεχασμένα

Φώτα σβηστά και άηχες καμπάνες

Κρατιόμαστε γερά ακόμη

Εσύ δεν ήσουν άλλη

Εσύ κρατιόσουν στη σιωπή

Ήσουν η αγαπημένη μόνη.

Ανάμεσα στις εποχές

Έμοιαζε με ζωή αυτό που ανασαίναμε,

Χυμός λεμόνι ξινός και παγωμένος,

Συννεφιά ολόγυρα σε όλα τα παράθυρα

Κι οι δυο μας ακουμπισμένοι στο πρεβάζι

της δύσης ενός αμφιλεγόμενου  ουρανού.

Αβέβαιοι για το τι θα ξημερώσει,

σαν τραγικές φιγούρες γιαπωνέζικου διάκοσμου

Με χρωματιστές κορδέλες

να κατακλύζουν τις αγκαλιές μας

και να δίνουν την ψευδαίσθηση καλοκαιριού.

Γύρω από το σπίτι

δένδρα και θάμνοι γυμνοί στο σκοτάδι,

που έπεφτε γοργά

Τα γυμνά βλέμματα ραγισμένα

Να αιμορραγούν τον δισταγμό

Κι οι πρώτες καταχνιές να κατοικούν την αυλή

Να μας γνέφουν θλιμμένες

Σαν ανθρώπινα κουφάρια,

που ανασαίνουν βιαστικά στο χώμα

Και θολώνουν τη λιμνούλα του δρόμου

Με αφρό και λάσπη

Έτσι όπως κατέβαινε το σκοτάδι

μας αγκάλιαζε σφιχτά

Μέσα στην κουζίνα ή το σαλόνι

στριφογύριζε χορευτικά

Η υπνοφόρος ελπίδα.