Κωνσταντίνος Καβάφης «Che fece .... il gran rifiuto»

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Για σένα

Στο περιθώριο

Να ακουμπάς τα δάχτυλά σου

Εκεί που δεν σε φτάνουν οι ματιές

Να κοιμάσαι

Αόρατη σκιά στις σκιές

Του χρόνου

Αόριστο στίγμα

Στον αέρα

Μόνον εσύ

Θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου

Μόνον εσύ θα θυμάσαι

Πως ακολουθούν τους ήρωες

Σιωπηλά

Για να κριθείς επίγεια

Αφού δεν υπάρχουν ουρανοί

Να κατοικείς στο τίποτε

Στο μηδέν να μετράς

Τα βήματά σου

Και να βυθίζεσαι

Σε μια στάχτη ντροπής

Για όσα δεν γίνηκαν ακόμη.

Για την Ιθάκη

Έτσι σοφός που έγινες, θα το κατάλαβες

Ο αγώνας είναι στημένος

Το παιχνίδι χαμένο από την αρχή

Το ταξίδι ξεστράτισμα στην πλάνη

Άσκηση μοναξιάς και οδύνης

Η Ιθάκη ένα άδειο πουκάμισο

Μια έρημη χώρα γεμάτη φαντάσματα

Χωρίς μνήμη

Εκεί που θα φτάσεις δεν σε περιμένουν

Εκεί που θα ξεμπαρκάρεις δεν σε θέλουν

Δεν σε ξέρει κανείς

Ούτε ο σκοπός ούτε ο δρόμος

θα σου χαρίσουν παρηγοριά

Μήτε το ταξίδι μήτε η Ιθάκη θα σε γλιτώσουν

Το τέλος πάντα είναι το ίδιο

Αναπότρεπτο.

Le dernier poéme

J’ ai  rẽvé tellment fort de toi

J’ ai tellment marche, tellment parlé

Tellement aimé ton ombre

Qu‘ il ne me reste plus rien de tois

Je me reste d’ ẽtre l’ ombre parmi les ombres

D’ ẽtre cent fois plus ombre que l’ ombre

D’ ẽtre l’ ombre qui viendra et reviendra

Dans ta vie ensoleillée.

Robert Desnos

Το τελευταίο ποίημα

Σ΄ έχω τόσο πολύ ονειρευτεί

Έχω τόσο πολύ βαδίσει, τόσο πολύ μιλήσει

Τόσο πολύ αγαπήσει τη σκιά σου,

Που δεν μου μένει πια τίποτε από σένα.

Μου μένει να είμαι η σκιά μέσα στις σκιές

Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά από την σκιά

Να είμαι η σκιά που θα ΄ρθεί και θα ξαναρθεί

Μέσα στην ηλιοφώτιστη ζωή σου.

Περιοδικό 24-Γράμματα