Ταξίδι

Σου τόχω ξαναπεί,
η ελπίδα είναι η γαλήνη των πολλών.
Όμως εμείς,
με τρεμάμενα χέρια θα πλάσουμε σιωπηλά αγάλματα,
με αόρατα δάκτυλα
θα ζωγραφίσουμε πίνακες λύπης και πόνου,
με σφιγμένα χείλη
θα ψιθυρίσουμε ανείπωτα αιώνια μυστικά,
με πυρωμένα μάτια θα ταξιδέψουμε στη ράχη του καιρού,
σε χώρες μακρινές παραμυθιών,
με μάγους και Βασίλισσες,
με νάνους και ναρκοπέδια.
Γύρισε τα μάτια ξανά,
στις μακρινές γραμμές των χαμένων μονοπατιών,
θα γνωρίσεις άραγε τα βήματά σου,
θα γνωρίσεις το χαμόγελό σου,
τα λόγια σου μείναν στα κλώνια των δένδρων
σαν παντοτινά δάκρυα,
τα θυμάσαι?
Κι οι φίλοι σαν την παλιά σκόνη,
ταξιδεύουν διάφανοι στον χώρο,
σαν ψεύτικες οπτασίες,
οι φίλοι που ήταν στ΄ αλήθεια,
που είναι τώρα,
σκιές σε αόριστες μνήμες,
σαν μουσική που θαρρείς πως ξανάκουσες παλιά,
σαν εικόνα που παράξενα σε προκαλεί από ένα αβέβαιο παρελθόν,
τι ήταν, τι δεν ήταν,
όνειρο, γη και ουρανός.
Θα σηκώσουμε βαρύ το κεφάλι
και θα χαμογελάσουμε σε πείσμα των καιρών,
θα ανοίξουμε τα παράθυρα στα φώτα της νύχτας,
θα δροσίσουμε το μέτωπο που καιει
με τις σταγόνες της βραδινής δροσιάς,
μια ανάσα μόνο,
ένα χαμόγελο μόνο.
Ένα μόνον, μην γελαστείς, κι ύστερα,
ας φτύσουμε πάλι στο πρόσωπο της μοίρας,
ας ξύσουμε τις παλιές πληγές μέχρι
να ματώσουν ξανά και ξανά,
ας σαρκάσουμε τις γαληνεμένες ψυχές,
εμείς που δεν βρήκαμε τίποτα στην καρδιά μας,
παρά μόνο την οδύνη,
εμείς που δεν συναντήσαμε στο διάβα μας
παρά μόνο την μοναξιά,
εμείς που δεν είχαμε πια δάκρυα για την θλίψη,
θα καλπάσουμε στην πλάτη της νύχτας
χωρίς δισταγμό, μέχρι το τέλος.