Ικεσία

Νύχτες θλιβές
και απρόσιτες,
μέρες μελάγχολες
υγρές,
ατέλειωτα δειλινά
μιας ανώφελης
εγκαρτέρησης
και πρωινά
στενά
και κουρασμένα.
Μαρμάρωσε η φωνή,
Ένα κλάμα βουβό,
Χωρίς λυγμό,
Ένα χέρι χωρίς δάκτυλα
Να ζητάει.
Λυπήσου,
Λυπήσου μας.