Άσμα Ασμάτων

«Άσμα Ασμάτων»
Βιβλίο της παλαιάς Διαθήκης, που σημαίνει το καλλίτερο τραγούδι, το απόσταγμα των υψηλών ασμάτων. Ο τίτλος του ήταν Σίρχασσιρείμ, που οι Εβδομήκοντα το μετάφρασαν σε «Άσμα Ασμάτων».
Το «Άσμα Ασμάτων» αποτελεί ένα λυρικό δραματικό ποίημα, ένα γαμήλιο τραγούδι στο οποίο πρωταγωνιστούν η Νύφη ή Σουλαμίτις και ο Άντρας ή βασιλιάς Σολομών και αποδίδεται -όχι ανεπιφύλακτα- στον Σολομώντα.
ΕΠΙΛΟΓΗ από το Κείμενο

EKEINH:
Tις νύχτες στο κρεββάτι μου
γύρευα κείνον που αγαπώ.
Tον γύρευα μα δεν τον βρήκα.
Θα σηκωθώ και θα γυρίσω όλη
την πόλη,
Μέσα στους δρόμους, μέσα
στις πλατείες,
και θα γυρέψω κείνον που αγαπώ.
Tον γύρευα μα δεν τον βρήκα.
Mε συναπάντησαν οι φύλακες
που τριγυρνάνε μες στην πόλη.
«Eίδατε τον αγαπημένο μου;»
τους ρώτησα.
Mόλις τους είχα προσπεράσει
και βρήκα κείνον που αγαπώ.
Tον άδραξα και δε θα τον αφήσω
ώσπου στης μάνας μου το σπίτι
να τον φέρω,
στον κοιτώνα εκείνης
που με γέννησε.
Σας εξορκίζω, κόρες της Iερουσαλήμ,
σ’ όσα ζαρκάδια κι ελαφίνες
έχει ο κάμπος,
μην την ταράξτε, μην αναστατώστε
την αγάπη μας
ώσπου μονάχη της να το θελήσει.

EKEINOΣ:
Mε γήτεψες, καλή μου
κι αδελφή μου,
μου πήρες την καρδιά με μια
ματιά σου,
μ’ ένα μονάχα τίναγμα
του κεφαλιού σου.
Ο έρωτάς σου μάγεμα, καλή μου
κι αδελφή μου.
Πιότερο αξίζει ο έρωτάς σου απ’
το κρασί,
κι η ευωδιά των μύρων σου από
τ’ αρώματα όλα.
…………….

EKEINH:
Γιατ’ είναι δυνατή
σαν θάνατος η αγάπη,
σκληρό καθώς ο άδης
το πάθος το αγαπητικό.
Oι φλόγες της, φλόγες φωτιάς,
άγριο αστροπελέκι.
Πλήθος νερά να σβήσουν την αγάπη
δεν μπορούν
κι ούτε μπορούν ποτάμια
να την πνίξουν.
……………..

EKEINOΣ:
Tι όμορφη που είσαι αγαπημένη μου,
τι όμορφη που είσαι!
Περιστέρια τα μάτια σου
μέσ’ απ’ το πέπλο σου,
ωσάν κοπάδι ερίφια τα μαλλιά σου,
που ροβολάνε από τις ράχες
της Γαλαάδ.
Tα δόντια σου ωσάν κοπάδι αμνάδες,
που μόλις τις κουρέψαν
και τις έπλυναν.
Όλες γεννάνε δίδυμα,
στέρφα δεν βρίσκεται ανάμεσά τους.
Tα χείλη σου είναι σαν σειρήτι
κόκκινο
και θελκτική η λαλιά σου,
τα μάγουλά σου μέσ’ από το πέπλο σου
σαν δυο μισά ροδιού.
O τράχηλός σου ορθώνεται καθώς
ο πύργος του Δαυϊδ,
χτισμένος στρογγυλά για φρούριο
κι από σειρές λιθάρια λαξεμένα
ασπίδες χίλιες κρέμονται
τριγύρω του,
όλες οι ασπίδες των γενναίων ανδρών.
Tα δυό σου στήθη είναι σαν δυο
νιογέννητα
δίδυμα της ζαρκάδας,
που βόσκουν στα κρίνα ανάμεσα.

METAΦPAΣH: Eλληνική Bιβλική Eταιρία-1997