Μετά τόσον καιρό
Μπορώ ακόμα να θυμάμαι
Θολά το πρόσωπό σου,
Σαν ένα παλιό ίχνος μνήμης
Απροσδιόριστα οδυνηρό,
Έγινες πια σκιά
Όχι γυναίκα,
Όσα δεν τολμήσαμε
Όσα δεν θέλαμε στ’ αλήθεια,
Τα αφήσαμε χωρίς γενναιότητα,
Υποκύψαμε στη συνήθεια,
Ένοχοι,
Σχεδόν νικημένοι,
Αφεθήκαμε στο χρόνο,
Αφού από καιρό είχαμε
Βάλει πλώρη,
Να αφανιστούμε.
Ίσως τώρα, που λείπεις οριστικά
Και σβήνουν τα μάτια σου,
Όπως σβήνει η βροχή
Τις πατημασιές στο σκονισμένο δρόμο,
Τώρα που σε άλλο τόπο
Γερνάς,
Χωρίς φωνή
Χωρίς βήματα
Και ξέρω πως φοβάσαι,
Να έρχεσαι το βράδυ στα όνειρά μου,
Δροσερή κι αγαπημένη,
Όπως τότε
Κι ας μου λείπεις για πάντα.
Αθήνα 11/4/10
Λαγουβάρδος Αριστομένης (δύο ποιήματα).
Πριν από 7 χρόνια
Hταν σαν να το έγραφα ..τόσο με άγγιξε ...απλά εσύ τα λες πιο όμορφα !!
ΑπάντησηΔιαγραφή''Υποκύψαμε στη συνήθεια,
Ένοχοι,
Σχεδόν νικημένοι,
Αφεθήκαμε στο χρόνο,
Αφού από καιρό είχαμε
Βάλει πλώρη,
Να αφανιστούμε.''
μια απουσία που τα σκληρά σημάδια του χρόνου καταγράφουν επάνω της όσα δεν προλάβαμε ..δειλία ή συνήθεια..δεν έχει σημασία ..
Απλά το βαφτίσαμε γενναιότητα για να μπορέσουμε να το αντέξουμε ...για να μπορέσουμε να ξανακοιτάξουμε μπροστά !!
Υπέροχο Κώστα !! πραγματικά υπέροχο !!
μια όμορφη νύχτα να έχεις !!
Δέσποινα Γιαννάκου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι Δέσποινα, η τάση προς την αποδιοργάνωση της ανθρώπινης ψυχής και η αυτοκαταστροφική συνιστώσα που κατοικεί μέσα μας. Αν δεν γρηγορήσουμε θα γευτούμε την απώλεια. Σ' ευχαριστώ και Καλό σου βράδυ.
εξαιρετικό φίλε Κώστα... σφίχτηκε η καρδιά μου... την καλησπέρα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήnimertis
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου σε ευχαριστώ και εγώ με την καρδιά μου. Καλή μέρα.