Λίγο πριν

Δίπλα στις όχθες του ποταμού Αχέροντα,

Στα μαύρα και πικρά νερά,

Το σώμα του ακουμπούσε βαθιά

Στις ρίζες των βρύων.

Με τα σημάδια και την διαίσθηση

Έχτιζε διαδρομές,

Προσπαθούσε,

δεν μπορεί να πει κανείς,

Να ξεχάσει,

Πως ήταν θαμμένος από καιρό

Στη λάσπη,

Πηχτό στρώμα

Σχεδόν συμπαγές, ασφυκτικό,

Μόνο τα μαλλιά του εξείχαν

Σαν της μέδουσας,

Τα μάτια σφιχτά,

Κλειστά τα χέρια,

Τα χέρια σφιχτά,

Κλειστά τα μάτια,

Σαν σύννεφο περνούν

Εικόνες ζωντανού ονείρου,

αυτού που απέμεινε,

Άνοιγε μονοπάτια προς το μαντείο,

Ο απολογισμός των πεπραγμένων,

Κυρίως όμως αυτών που δεν έγιναν ποτέ.

Η ένωση με το παν δεν παρηγορεί,

Δεν μπορεί να έχει σώμα η απουσία,

Aυτοαναιρείται.

Λίγο – λίγο,

Μουδιάζουν οι μυστικές αισθήσεις που έμειναν

Να αγκαλιάζει,

Λικνίζεται σαν μέσα σε βάρκα,

Η κάθοδος,

Νιώθει ανάλαφρος, σαν να έφυγαν από πάνω του

Όλες οι εικόνες.

Το ταξίδι δεν του χάρισε την πληρότητα

Που γύρευε απελπισμένα,

Ο Άργος του γελούσε κατάμουτρα,

Σαρκαστικά,

Καθώς ανάλωνε την πνοή του στα ακύμαντα νερά

Ή στα αστέρια.

Αθήνα 25/01/2010