Είμαι ένας ίσκιος από πέτρα και λυγμούς
κι είν’ η αγάπη μου σαν δίκοπο μαχαίρι
κι η ελπίδα μου γονατιστή μέσ’ τ’ άδειο μεσημέρι
στις φλέβας και του αίματος τους άρρυθμους σφυγμούς.
Κι είν’ η αγάπη μου σαν δίκοπο μαχαίρι,
να σεργιανάει διστακτικά στην ανοικτή πληγή,
μέσα στης θλίψης την αστείρευτη πηγή,
στης μνήμης τ’ αναπόφευκτο καρτέρι.
Να σεργιανάει διστακτικά στην ανοικτή πληγή
κι αργά την νεκρική γαλήνη να υφαίνει,
βουβό καράβι σ’ άφαντο λιμάνι να διαβαίνει,
ν’ αποζητάει το βάλσαμο στην ένοχη φυγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου