Τώρα, ο παρόν χρόνος,
Σαν άλλοτε γνώριμος,
Κατατρώγει τα άκρα,
Αργά - αργά φθίνουν τα σώματα
Ατονούν τα βλέμματα,
Σιωπά η γλώσσα.
Οι ψυχές άνω θρώσκουν
Ικέτισσες δια βίου.
Ας μεταβούμε στον πλησιέστερο κομήτη,
Για αιώνια κατανόηση
Του σημαίνοντος πόνου.
Πώς να εξηγούνται άραγε
Όλα αυτά που μας διαφεύγουν
Αορίστως;
Επικαλούμαι, λες,
Την υπέρβαση του σήμερα
Για την αποφυγή της φθοράς.
Ας παγώσουν λοιπόν τα χρονόμετρα για λίγο
Ώστε τεχνηέντως να προσποιηθούμε πως ξεχάσαμε.
Αθήνα 7/01/10
Διαβάζοντας τη "Λήθη" σου μου 'ρθαν στο νου οι στίχοι της Γιάννας Βέρα:
ΑπάντησηΔιαγραφή...Στα βιαστικά χτυπήματα των ρολογιών,
που σου θυμίζουν όσα φέρνουν κι όσα παίρνουν,
θα υπάρχει -δεν μπορεί- μια μουσική,
Κι αυτήν κοίτα να ξεδιαλύνεις...
Υ.Γ. Άααα... Μόλις συνειδητοποίησα πως γεννηθήκαμε την ίδια μέρα... 3-5-1950...
Aldebaran
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπίθανο που γεννηθήκαμε την ίδια μέρα. Όσον αφορά στους στίχους της Γιάννας Βέρα όντως μου γεννούν ανάλογα συναισθήματα. Το ζήτημα είναι ότι δυσκολεύομαι να την ξεδιαλύνω.
Καλή σου μέρα