Κι ήσουνα

Κι ήσουνα κάποτε ολάκερη ζωή,
στιγμή - σπυρί που αιώνια ανθίζει
κι έγινες μνήμη που σα στήνεται γκρεμίζει
την έλπιση στ’ ονείρου την ατέρμονη ροή.

Κι ήσουνα κάποτε αίσθηση ακόρεστου φιλιού,
σ ένα ταξίδι που μοιαζε τα λάθη του να κρύβει
κι έγινες πέλμα ασφυκτικό που αέναα συντρίβει
του χαμογέλιου την γραμμή στην άκρη του χειλιού.

Κι ήσουνα κάποτε ο ρυθμός στης φλέβας τον παλμό,
στης μοναξιάς την ήρεμη, συντριπτική γαλήνη
κι έγινες δρόμος δισταγμού σε στερεμένη κρήνη
και Πηνελόπη χίμαιρας σ’ ανύπαρκτο σταθμό.