Απολογία

Λοιπόν

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Επιδιώξαμε καθ΄ όλη τη διάρκεια

Της ευτελούς ζωής μας

Να κρατηθούμε από τις σταγόνες της βροχής

(ως καλλιγράφοι),

Που μας παρέσυραν στο διάβα τους

Και ίσως από τις μαγευτικές εκπομπές χρωμάτων

Του ουρανίου τόξου

Στο τέλος,

(Ως σχεδιαστές)

Που καλπάσαμε μαζί,

Αχ τι υγρή και φωτεινή φενάκη,

Κάνοντας ένα παιχνίδι και εμείς,

Όπως δικαιούμαστε,

Mε τις εποχές των ημερών,

Να, κρύο, βροχή, φθινόπωρο

Ή εν τέλει

Με τις δύσκολες ατραπούς

Και τις απρόοπτες συναντήσεις στις στροφές.

Το προσπαθήσαμε,

Δεν λέω πολλές φορές με αγωνία,

-Τώρα θα τελειώσει,

Μετρούσαμε ωστόσο τα γραμμάρια

Του πνεύματος που κερδίσαμε

Με κόπο,

Ή της ψυχής τα γλιστρήματα,

Άλλες φορές στριμωγμένοι, αλλόφρονες

-Δεν θα πετύχει.

Η λαβή από πέτρα ή βαμβάκι

Μας βάρυνε το ίδιο,

Είχαμε, θα έλεγα, μία τάση προς τον

Αποχρωματισμό των εικόνων που μας περιέβαλλαν

Και μία ροπή προς την σιωπή.

Καθόλου δεν βοήθησε, στο τέλος,

Όταν διαχυθήκαμε, όπως οφείλαμε,

Στην φύση ή στην μοίρα.

Χους εις χουν.

Θα μας θυμάστε;

Αθήνα 16/01/10