Η φυλακή του εαυτού

Bene vixit qui bene latuit

(Έζησε καλά όποιος κρύφτηκε καλά)

Κρύφτηκε καλά

Κάτω από τα ερείπια της ζωής που του απόμεινε

Λουφάζοντας,

Μην τον ακούσουν τα συνεργεία διάσωσης,

Που έψαχναν για τεκμήρια.

Άκουγε βήματα, ομιλίες ή μουσική,

Ήχους μακρινούς

Και ακατάληπτους.

Κάτι του θύμιζε το τραγούδι,

Που έφτανε απόηχος του άλλου κόσμου,

Του πάνω κόσμου,

Αυτός ήταν ανάμεσα, το ήξερε,

Είχε αρχίσει όμως να ξεχνά,

Τα χρώματα,

Το σκοτάδι είχε ενσκήψει σιγά – σιγά

Μαζί με την σκόνη μιας ζωής που κατακάθονταν,

Ακόμα και οι ήχοι λίγο πιο αδύναμοι.

Έτσι όμως απέφευγε τις άγονες επαφές,

Επέστρεφε στον εαυτό του,

Σε ένα κυκλικό συνεχές,

Για τον δοσμένο χρόνο του.

Πιο οικεία η στάχτη,

Η σκόνη των ημερών.

Έτσι θα τελειώσουν όλα λοιπόν,

Τακτοποιημένα στην εσωστρέφεια.

Κρύψου, μη σε πληγώσει ο κόσμος.

Αθήνα 19/01/10