Ουτοπία (Τραγούδι)

Σαν χάδι απαλό μπήκες στην ζωή μου,

Σαν έκπληξη του ήλιου στο βροχερό πρωί,

Σαν μιά χαρά απρόσμενη στης νύκτας την σιωπή,

Σαν μουσική γλυκιά στης πόλης τους θορύβους.

Όμως καλή μου συνήθισα τόσο στην μοναξιά,

Ενώθηκα τόσο πολύ με τα δεσμά της,

Τόσο πολύ που αγάπησα βαθιά

Και την πληγή απ’ τ’ άγγιγμά της.

Σπασμένο ρόδι τρέμει η χαρά μου,

Διστακτικά μέσα στα χρώματα του νου

στις μακρινές γραμμές του ουρανού

πρώτη φορά που άγγιξαν την καρδιά μου.

Όμως καλή μου συνήθισα τόσο στην μοναξιά,

Ενώθηκα τόσο πολύ με τα δεσμά της,

Τόσο πολύ που αγάπησα βαθιά

Και την πληγή απ’ τ’ άγγιγμά της.

Σαν όνειρο εφάνηκες στην άκρη του καιρού,

Σαν άμμος που παράξενα στα δάκτυλα γλιστράει,

Σαν τα κομμάτια του καθρέπτη του αδειανού,

Σαν το δοξάρι που βουβά το άπειρο κοιτάει.

Όμως καλή μου συνήθισα τόσο στην μοναξιά,

Ενώθηκα τόσο πολύ με τα δεσμά της,

Τόσο πολύ που αγάπησα βαθιά

Και την πληγή απ’ τ’ άγγιγμά της.

Κώστας Παπαποστόλου