Σκληρή μνήμη

Μετά τόσον καιρό
Μπορώ ακόμα να θυμάμαι
Θολά το πρόσωπό σου,
Σαν ένα παλιό ίχνος μνήμης
Απροσδιόριστα οδυνηρό,
Έγινες πια σκιά
Όχι γυναίκα,
Όσα δεν τολμήσαμε
Όσα δεν θέλαμε στ’ αλήθεια,
Τα αφήσαμε χωρίς γενναιότητα,
Υποκύψαμε στη συνήθεια,
Ένοχοι,
Σχεδόν νικημένοι,
Αφεθήκαμε στο χρόνο,
Αφού από καιρό είχαμε
Βάλει πλώρη,
Να αφανιστούμε.

Ίσως τώρα, που λείπεις οριστικά
Και σβήνουν τα μάτια σου,
Όπως σβήνει η βροχή
Τις πατημασιές στο σκονισμένο δρόμο,
Τώρα που σε άλλο τόπο
Γερνάς,
Χωρίς φωνή
Χωρίς βήματα
Και ξέρω πως φοβάσαι,
Να έρχεσαι το βράδυ στα όνειρά μου,
Δροσερή κι αγαπημένη,
Όπως τότε
Κι ας μου λείπεις για πάντα.


Αθήνα 11/4/10

Απολογία

Λοιπόν

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Επιδιώξαμε καθ΄ όλη τη διάρκεια

Της ευτελούς ζωής μας

Να κρατηθούμε από τις σταγόνες της βροχής

(ως καλλιγράφοι),

Που μας παρέσυραν στο διάβα τους

Και ίσως από τις μαγευτικές εκπομπές χρωμάτων

Του ουρανίου τόξου

Στο τέλος,

(Ως σχεδιαστές)

Που καλπάσαμε μαζί,

Αχ τι υγρή και φωτεινή φενάκη,

Κάνοντας ένα παιχνίδι και εμείς,

Όπως δικαιούμαστε,

Mε τις εποχές των ημερών,

Να, κρύο, βροχή, φθινόπωρο

Ή εν τέλει

Με τις δύσκολες ατραπούς

Και τις απρόοπτες συναντήσεις στις στροφές.

Το προσπαθήσαμε,

Δεν λέω πολλές φορές με αγωνία,

-Τώρα θα τελειώσει,

Μετρούσαμε ωστόσο τα γραμμάρια

Του πνεύματος που κερδίσαμε

Με κόπο,

Ή της ψυχής τα γλιστρήματα,

Άλλες φορές στριμωγμένοι, αλλόφρονες

-Δεν θα πετύχει.

Η λαβή από πέτρα ή βαμβάκι

Μας βάρυνε το ίδιο,

Είχαμε, θα έλεγα, μία τάση προς τον

Αποχρωματισμό των εικόνων που μας περιέβαλλαν

Και μία ροπή προς την σιωπή.

Καθόλου δεν βοήθησε, στο τέλος,

Όταν διαχυθήκαμε, όπως οφείλαμε,

Στην φύση ή στην μοίρα.

Χους εις χουν.

Θα μας θυμάστε;

Αθήνα 16/01/10

Την επομένη

Βρέχει ασταμάτητα μια ψιλή κίτρινη βροχή.

Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου

Παρά μέσα από την θολούρα του ρέοντος νερού,

Μέσα από τις γραμμές του ημίφωτος που διαχέεται.

Μπερδεύομαι μόνο,

Να είναι δάκρυα αυτές οι σταλαγματιές στα μάτια σου

Ή ο υδάτινος κόσμος μου,

Να είναι χαμόγελο η γραμμή των χειλιών σου

Ή ο σαρκασμός μου που επιστρέφει,

Το πρόσωπό σου καθρέφτης κοίλος

Η το αθέατο της ψυχής μου;

Ολοένα πιο θολά τα μηνύματά σου,

Πιο απόμακρο το περίγραμμα του κορμιού σου.

Όμως, λίγο – λίγο, μας απορροφά

Η επερχόμενη νύχτα.

Αύριο θα είμαστε άλλοι, ξανά καινούριοι,

Λησμονημένοι..