Λήθη

Τώρα, ο παρόν χρόνος,

Σαν άλλοτε γνώριμος,

Κατατρώγει τα άκρα,

Αργά - αργά φθίνουν τα σώματα

Ατονούν τα βλέμματα,

Σιωπά η γλώσσα.

Οι ψυχές άνω θρώσκουν

Ικέτισσες δια βίου.

Ας μεταβούμε στον πλησιέστερο κομήτη,

Για αιώνια κατανόηση

Του σημαίνοντος πόνου.

Πώς να εξηγούνται άραγε

Όλα αυτά που μας διαφεύγουν

Αορίστως;

Επικαλούμαι, λες,

Την υπέρβαση του σήμερα

Για την αποφυγή της φθοράς.

Ας παγώσουν λοιπόν τα χρονόμετρα για λίγο

Ώστε τεχνηέντως να προσποιηθούμε πως ξεχάσαμε.

Αθήνα 7/01/10

Future promises

You are the one I will never forget,

I am the one you will never forgive.

Anger flashes in your eyes,

your trembling fingers,

Empty space fills my room and pale shadows,

Where your feelings blossomed, now absence inhibits,

Where fear was in my heart, now despair springs out,

Our beloved moon turned his dark face,

Invisible dreams sharpen the skyline of events.

The years will fly away,

One day, you will not walk anymore,

Then I will stay still in parallel pathway.

We will meet in another life,

Where we will shake hands of conciliation.

Kostas Papapostolou